Hieronder de ervaringen van Daan, Karlijn en Miranda. Wij zijn dankbaar dat we hun ervaringen hier mogen delen. Aangezien ze heel open vertellen over een spiritueel intiem proces, is het niet toegestaan deze teksten te kopiëren of elders te publiceren zonder hun toestemming.
Tijdens het weekend heb ik mijn grote dankbaarheid voor jullie inspanningen en warmte al meerdere keren geuit. Maar ik voel de behoefte om hier, nu thuis alles aan het “bezinken” is, nogmaals op terug te komen.
Voor zolang ik me bewust kan herinneren, heb ik het leven hier op aarde gezien als een strijd die gestreden moet worden. Een harde wereld vol met bedreigingen, waar ik me als klein en zwak individu doorheen moest worstelen om te overleven en gezien te worden. De woorden die ik gebruikte in het contact met anderen en de keuzes die ik maakte in mijn werk en privéleven waren voor een groot deel strategieën om mijn onwaardigheid als mens te verbloemen. Want als de wereld echt zou zien hoe slecht ik was, dan was afkeuring van mijn individu toch de enige logische respons? En die pijn van afkeuring wilde ik kosten wat kost uit de weg gaan.
Omdat ik mezelf diep van binnen als een slecht persoon zag, reflecteerde ik dit ook sterk op mijn omgeving. Ik was cynisch over de mensen om mij heen, die in mijn ogen fouten maakte en elkaar en de wereld kapot aan het maken waren. Vaak heb ik me afgevraagd waarom we als mensheid bestaan, en of het niet veel beter geweest zou zijn als de mens er nooit zou zijn geweest. Was de mensheid een fout van onze natuur ? Of was er een god die ons hier op aarde schepte met het doel om ons te straffen en pijn te laten voelen ?
Jarenlang is het gelukt om te “managen”. Dankzij eerdere therapie en coaching lukte het me om “normaal” te functioneren als productief persoon binnen deze maatschappij. Ik merkte echter dat de leegte met de jaren steeds sterker werd. Met de toegenomen leegte nam ook het vluchtgedrag toe. Als ik niet bezig was met mijn werk, vluchtte ik in de digitale wereld (De “screen time op mijn iPhone gaf geregeld meer dan 7 uur per dag aan) of probeerde ik de leegte op te vullen met consumptiegedrag, alcohol, sigaretten of andere middelen. Maar hoe meer ik dat deed, hoe groter het gat werd dat ik probeerde op te vullen. Ik besefte me dat deze manier van leven geen stand kon houden en heb toen een stap gemaakt die ver buiten mijn comfort zone lag, door me in te schrijven voor een weekend bij “Het Wonder der Bestaan”.
In het mooie weekend dat ik met jullie en de rest van de groep heb mogen meemaken heb ik , voor het eerst in heel lange tijd, mijn waarde als mens weer kunnen voelen. Vanaf het moment dat ik ontvangen door de warme blik van Aart, de speelse Kirsten en Peter die een niet-bedreigende en vriendelijke kracht uitstraalt, voelde ik me snel thuis deze groep met 13 vreemden. Dankzij de rustige en zorgvuldige opbouw van theorie en oefeningen, werd ik geconfronteerd met de muur die ik om me heen had gebouwd. En daardoor lukte het me om deze met momenten af te breken. De angst die hierbij los kwam, was met momenten ontzettend pijnlijk, maar mede dankzij jullie besefte ik dat deze angst en pijn er ook mocht zijn en heb ik het met momenten zelfs prettig gevonden om deze te mogen voelen.
Voor het eerst sinds mijn kindertijd heb ik gevoeld hoe het is om daadwerkelijk in contact te staan met andere mensen. Met één van de deelnemers was dit contact zo sterk dat het na dit weekend voor ons beide voelde alsof we er in drie dagen een broer/zus bij hadden gekregen. Voor iemand die de afgelopen 20 jaar mensen vooral van zich af heeft proberen te duwen en meestal zelfs niet in de ogen durfde te kijken, is dit echt heel bijzonder.
Zaterdag ging ik de ceremonie met vertrouwen in. Ik was voorbereid op een paar heftige en angstige uren, maar was bereid om deze met volle overgave aan te gaan. De basisangsten die jullie eerder hadden beschreven kwamen inderdaad allemaal voorbij; maar doordat het me lukte om me hier totaal aan over te geven (mede door jullie liefde, hulp en aandacht tijdens de ceremonie) loste ze ook snel weer op in het geheel en maakte ze plaats voor een ultieme eenheidservaring. Ik was in een dimensie die mooier was dan welke woorden ik in dit stukje tekst ook neer kan zetten. De woorden “Goddelijkheid”, “Liefde”, “Eenheid” “Verbondenheid” wijzen er naar, maar dekken de lading van deze ervaring nog voor geen fractie.
Zondag werd ik wakker met een licht, fris en warm gevoel. Het gevoel dat ik ken van de tijd toen ik als kind op een warme zomerdag, met mijn ouders naast me, naar de sterren keek. Alsof er een bezem door mijn chaotische geest was gegaan om deel van de troep van de afgelopen jaren op te ruimen. Na een ademsessie dit maal veel lichter aanvoelde dan de vorige dag, namen we rustig de tijd om onze intense ervaringen door te spreken en een plek te geven. De tips die Peter gaf om deze ervaring verder toe te passen en een plek te geven, gaven perfect antwoord op de vragen die ik nog had van binnen. Na afscheid te nemen van de 13 mensen die 3 dagen als familie hebben gevoeld, stapte ik mijn auto in als iemand die van een prachtige lange vakantie terug naar huis gaat. Met enige weemoed dat het voorbij was, maar met frisse zin om naar huis te gaan en het dagelijkse leven weer op te pakken.
Doordat ik het prachtige in mezelf heb mogen ervaren, zie ik het nu ook weer in andere mensen. Dik of dun, lang of kort, hartelijk of cynisch, zelfverzekerd of angstig, maatschappelijk succesvol of in de goot, in essentie zijn we allemaal volmaakt en onderdeel van de dans van het leven. Wat is het fijn om dat weer te kunnen zien.
Mijn individu is nog niet vrij van verlangens. Ik ben realistisch en besef me dat 32 jaar conditionering , dagelijks versterkt door eigen gedachten, niet in één weekend is veranderd, hoe intens mooi en krachtig dit weekend ook mocht zijn. Wat het wel heeft gebracht is dat er diep van binnen een gevoel van waardigheid terug is. In zowel mijn zelfverzekerdheid en kracht, maar ook in mijn onzekerheden en angsten. Ik durf weer te voelen en geloof dat dit me ook op ego-niveau ontzettend veel gaat opleveren. En ook al gebeurt dit niet, dan is het ook volmaakt.
Aho !
Het was al donker toen ik op een donderdagavond met mijn rolkoffertje het terrein op liep. Dat de buschauffeur blijkbaar voor dit ene ritje van de bank was gekomen om mij hier te brengen gaf mij écht het gevoel ver van huis te zijn…
Nieuwsgierig betrad ik de boerderij, waar we in stilte plaats namen op de bank. 9 andere onbekende deelnemers en Peter en zijn team druppelden binnen.
10 minuten na binnenkomst hoorde ik het nummer Enjoy the ride voorbij komen van Morcheeba, van het album Dive Deep. Dive Deep is mijn thema van 2019 en dit liedje mijn soundtrack.
Fijn, zo’n teken uit het Universum dat je op de juiste plek bent!
Plotseling werd de stilte verbroken toen 1 deelnemer dwars door een cirkel van stoelen heen liep en over een dienblad met kaarsen struikelde. Er werd gejuicht en gelachen. Dat juichen zou ik dat weekend nog vaker horen: alles gebeurt gewoon, dus waarom zou je dit je aantrekken of de ander aanrekenen? Het lachen zorgde die dagen niet alleen voor plezier, maar ook voor luchtigheid en relativering.
Kernwaarden
Hoe beschrijf je een weekend wat niet te beschrijven valt? Laat ik beginnen met de feiten.
Peter en zijn team zijn een eenheid.
Als eenheid dragen zij een aantal belangrijke kernwaarden uit:AANDACHT | VERTROUWEN | VEILIGHEID | INSPIRATIE
Al uit het voorbereidende gesprek wat ik had bleek die aandacht. Aandacht voor mijn vragen en overweging. Een open en eerlijk gesprek waarin ik mij direct vrij voelde om mijn verhaal te delen. Er werd geluisterd.
Tijdens het weekend bleek de persoonlijke aandacht voor ons deelnemers, maar ook de aandacht voor de groep. Aandacht voor het geven van de juiste informatie, het planten van zaadjes, een persoonlijk gesprek en aandacht voor ons comfort.
De zin: “Maak het jezelf comfortabel” is er 1 die vaak terugkwam die dagen.
Dankzij alle voorbereidende oefeningen groeit het vertrouwen in jezelf, in de groep en in de begeleiding. Daarnaast besteden ze bij het Wonder veel aandacht aan het delen van reistips. Zo ontstaat het volste vertrouwen dat je alles in je hebt om zelf jouw Reis te beleven.
De aandacht en het vertrouwen van het team zorgen voor de juiste mindset. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan de setting: aandacht voor het licht, de muziek, de kaarsen, de bedjes en dekentjes. Alle benodigdheden zorgvuldig naast de matrassen geplaatst. Een enorm gevoel van veiligheid.
Door de aandacht voor zowel het individu als de groep ontstaat er vertrouwen in jezelf, in de groep en in het team wat zorgt voor een hoge mate van veiligheid. De juiste Set ’n Setting voor het beleven van jouw Reis. De bezieling van het team brengt inspiratie. Peter’s passie, de liefde van Aart en Kirsten en de motivatie en betrokkenheid van Guido. Inspiratie vind je in je eigen Reis, maar dankzij de sharing ook in de Reizen van de groep.
De Reis
Al binnen een kwartier schoot ik de eerste dimensie binnen. Een overweldigende ervaring: miljarden beelden, kleuren, motieven en bewegingen. Donker, licht, verleden, toekomst, blijdschap en verdriet in 1. Direct een sterke overtuiging: niemand maakt mij bang!
Kirsten bleef op mijn verzoek even aan mijn zijde en liet mij ontspannen in de enorme hoeveelheid aan indrukken. Handen vast. Meerdere malen (of zat ik in een loop???) bracht Guido mij uiterst zorgvuldig, 2 handen vast en voorzichtig voor mij uit schuifelend, naar de wc.
Ergens tijdens mijn reis sloeg de totale verwarring toe en ik herinner mij de aandacht van Peter, de zachte fluisterende stem, het: “Zal ik even bij je komen liggen?” Aandacht voor de toon en de aanrakingen. Ik probeerde mij vast te klampen aan Peter, aan de begeleiding, aan mijn kaartje: aan het hier en nu.
En ja: zij hielden mij vast. Maar ook: lieten zij mij in vertrouwen weer los.
Het waren Peter’s woorden die mij uiteindelijk het laatste setje gaven: hier voelde ik het volste vertrouwen om mij over te geven en alles los te laten.
Uiteindelijk was dát het moment dat ik de laatste dimensie in vloog en de Eenheid kon ervaren. Peter’s woorden echoën nog in mijn hoofd: “Komische dans, komische dans…”Daar wist ik: alles was goed, alles is goed en alles zal altijd goed zijn!
Liefde
Ik voel een dankbaarheid op zo’n diep niveau voor Peter, Kirsten, Aart en Guido. Ook al zagen jullie er op dat moment uit als lelijke monsters, met grote harige bulten overal op jullie lijf!!! De zachte toon, de aanrakingen, het instoppen, het even bij je liggen. Bij het terugkomen in het hier en nu; het luisterend oor, de ruimte voor mijn verwondering, het samen zingen en samen lachen. Ja! Jullie zagen er uit als monsters. Maar jullie glimlachen maakten dat ik wist dat goed was. In jullie glimlach voelde ik vertrouwen. In jullie ogen zag ik liefde.
De volgende dag opnieuw die aandacht, vertrouwen en veiligheid op het moment dat ik mij in de war voelde. Peter die haarfijn aanvoelde wat ik nodig had en dat direct organiseerde. Aart die mij begeleid heeft in de overstap van the after glow naar een ontspannen staat waarin ik naar huis kon. Een knuffel, een ontbijtje, een wandeling en een goed gesprek..
Lieve mooie Wonderen van Bestaan; Peter, Kirsten Aart en Guido. Jullie hebben een plekje in mijn hart. Dank jullie wel. Nu weet ik:
Het Wonder van Bestaan… ben ik!
Een erg mooi en bijzonder weekend. Ik heb zo veel liefde en warmte ervaren! De sfeer is heel open, iedereen mag zichzelf zijn. Het programma is heel zorgvuldig opgebouwd, en er wordt alles aan gedaan om je zo goed mogelijk voor te bereiden op je eerste reis. Het heeft mij zo veel gebracht, inzicht, liefde voor het leven dankbaarheid voor alles. Het heeft mijn kijk op de wereld echt veranderd.
De Miranda voor het weekend voelde zich de afgelopen periode niet zo heel erg goed. Alle activiteiten die ik deed voelden zwaar aan, ik lag bijna elke avond rond 8 uur half 9 op bed. Ik was erg prikkelbaar, en raakte ook snel overprikkeld als er te veel drukte om mij heen was. Ik begon steeds meer proberen de controle terug te krijgen wat ik voor mijn gevoel niet had, door middel van eindeloze lijstjes die ik dan af moest werken. Het leven voelde zwaar aan. Ik deed wel veel aan meditatie en yoga, en was al veel aan het lezen/ kijken over non-dualisme. Ergens begreep ik het wel, maar ik voelde er niets bij. Ik had sterk het gevoel dat ik door deelname aan het openingsweekend bij Het Wonder van Bestaan een stap in de goede richting kon doen. Het was voor mij een moeilijke stap, Ik ben bekend met paniekaanvallen, en na aanmelding moest ik vaak denken aan wat er allemaal mis zou kunnen gaan tijdens de reis. Ik probeerde de gedachten weg te drukken, “straks zit ik uren in een paniekaanval” Straks zie je alleen maar enge beelden” “probeer deze gedachten los te laten, want zo roep je het vast allemaal op je af”. Kortom er speelde wel het één en ander.
De Miranda na het weekend kan weer de schoonheid van het leven zien en voelen! Ik schrijf dit nu een week na het mooie weekend, en merk echt dat er iets wezenlijks is veranderd. Ik voel me ontspannen, meer ongedwongen in het leven staan. Ik kan weer genieten van heel veel dingen. Ook de dingen die ik voor het weekend als zwaar ervoer, en als “ik moet van alles” doe ik nu ontspannen en zonder weerstand. Ook is de vermoeidheid een stuk minder geworden. Het gevoel dat ik er mag zijn, en hoe de dingen ook lopen, het is goed zo. Ik heb weer contact met mijn innerlijke kompas. De ademhalingsoefeningen en de ceremonie hebben mij zo veel inzichten gegeven! En de combinatie met non-dualiteit is heel waardevol om dit alles te kunnen integreren.
De opbouw van het programma is perfect, los van het feit dat het voor mij zeer waardevol was, kan ik ook met een afstandje naar het programma kijken. Ik zie een programma dat zeer zorgvuldig is opgebouwd. Alle oefeningen, uitleg en de afwisseling dragen bij aan een optimale mindset en voorbereiding. Aan elk detail is gedacht en de onderbouwing en voorbeelden zijn zeer waardevol. Ook als ik kijk hoe zorgvuldig de ruimte is ingericht voor de ceremonie. Overal is aan gedacht, zacht licht, ook op het toilet en de hal. Alles verduisterd in de ruimte en mooi aangekleed. Het is allemaal zo zorgvuldig en veilig. Niets lijkt aan het toeval over gelaten te worden. Ik zie liefde en bezieling bij jullie, maar ook dat er goed nagedacht is over een goede opbouw van het programma. Het voelt als een mooi dynamisch geheel, waar steeds gekeken blijft worden naar een zo optimale manier van de vorm en inhoud van het programma. Bezieling, liefde, overgave, vrijheid, kennis en kunde, dat is in een aantal woorden wat ik vind van de opbouw van het programma en hoe mooi dit door jullie wordt uitgevoerd.
Onvoorstelbaar!
Zó had ik het me onmogelijk kunnen voorstellen. Het is ook helemaal niet voor te stellen, hier tijdens het menszijn. Daarom eigenlijk ook niet uit te leggen… Toch doe ik een poging.
Het was een reis voorbij het menszijn, aan de andere kant van dit leven. Daar waarin ik me heb gewaand in de werkelijkheid, in waarheid en in liefde. Daar waar ik begreep dat alles klopt en alles precies zo is zoals het bedoeld is. Daar waar ik me zowel mens als geen mens voelde en ALLES aanschouwde. Daar waar ik in de wereld, zo wij hem als mens beleven, overal de mooiheid van inzag. Overal, ook in mezelf.
Het was prachtig, heftig en intens. Tegelijkertijd waande in me temidden van al het mooiste wat als één geheel bij elkaar hoorde. Ik nam alles vanuit Liefde waar, begreep alle mantra’s die ik hoorde tijdens de ceremonie. Of ze nou in Sanskriet of Engels werden gezongen, alles was helder en duidelijk. Alles klopte. Ik “wist” continue dat ik “daar” was en tegelijk nergens… Niet uit te leggen dit… Alle andere deelnemers waren spiegels waarin ik mezelf zag en ik mocht er helemaal zijn. Ik ben precies goed zoals ik ben.
Mijn wens die ik bij de afsluitronde mocht doen was om helemaal te mogen zijn wie ik ben. Als mens, inclusief alle fantastische eigenschappen en alle onhandige ongemakken. Het was me overduidelijk dat ik alle liefde krijg aangereikt in mijn leven. Voelbare Liefde van- en voor mijn kinderen en mijn dierbaren.
Ik heb gedanst, geknuffeld, gehuild, genoten, losgelaten, begrepen en bewonderd.
Alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven begreep ik en alles had een logica. Ik begreep waarom ik het werk doe wat ik doe, waarom ik op veel verschillende plekken heb gewoond, waarom ik dingen heb meegemaakt. Ik begreep serieus waarom McDonald, Ray-Ban en Tesla zo succesvol zijn! En het was helemaal goed dat ik dat als mens niet snapte. Ik heb herhaaldelijk schaamte en onzekerheid kunnen voelen en het vanuit liefde weer kunnen omarmen en het er laten zijn, zonder oordeel of waarde.
Ik voel me dankbaar, heel dankbaar.
Het was onvoorstelbaar….